Эни турында шигырьлэр татарча

Dating > Эни турында шигырьлэр татарча

Download links: → Эни турында шигырьлэр татарча → Эни турында шигырьлэр татарча

Егылганда, елаганда, Иркәләдең, назладың. Суга керсәк, ул да керә, Чыныктыра нурлары.

Тиешлесен бирсен иде дә бит, Өстәп бирсен иде түземне. Матур үзе, җыерчыклы йөзе, Чәчләре чал ап-ак булса даАлты баласына бүлеп биргән, Йөрәгенең бөтен ялкынын. Чыршы Габдулла Тукай Саргаядыр көз көнендә һәр агач яфраклары; Юк яшеллекләр хәзер, урман вә сахра сап-сары. Күңелеңдә бары изгелекләр, Якты юллар гына ярасың. Исемеңә синең мин көнләшәм, Гомер буе синең яныңда. ЧАҢГЫ Дүрт-биш яшьлек чагым. Вил чапты кишер алырга, Нил йөгерде күмергә. Яз Нури Арслан Бөре чуклары белән, Сыерчыклары белән Яз килә, яз килә. Есть мама у жеребенка, Есть мама у львенка, Есть мама у самого маленького котенка И у ребенка есть мама Любимая, славная, самая! Яу син, яу көмеш булып, Безгә гөлҗимеш булып, Зәңгәр чәчәкләр булып, Ал-кызыл мәкләр булып. Дети мои ведь и дети детей Сами идут по дороге своей!

Ак бизәккә бизи табигатьне, Калдырырлык итеп хәйранга. Дни проходили, недели и годы, Мать постарела, согнули невзгоды. Әни нәрсә китерсә — Ялт иттердем барын да.

Энкэй - Әйтерсең дә, мин гыйбадәт кылдым, Бәхет хисе сизәм йөрәктә.

Әниләргә Ходай биргән әниләргә Чиксез бетмәс сабырлык. Көч тә биргән, биргән куәт Баласын үстерерлек. Рәхмәт әнкәй бүләк иттең Якты дөньяның ямен. Яшлегеңне кызганмыйча, Бирдең син матур көнен. Авырганда керфек какмый Яннарымда утырдың. Кысып җылы кочагыңа Җил давылдан сакладың. Куанганда, син дә әнкәй, Бала кебек куандың. Егылганда, елаганда, Иркәләдең, назладың. Бишек җырын тыңлап үстек, Әнкәй, сиңа мең рәхмәт. Аллам бирсен озын гомер, Гомереңдэ бәрәкәт. Күзләрем күреп куана Әнинең нурлы йөзен. Әнием куллары тигән Ашны ашау күңелле. Әни кебек аңламыйдыр Бүтән кеше күңелне. Бәхетле булсын, балам, дип Әни бик нык тырыша. Үпкәләмим, кайчагында Әз-мәз генә орышса. Әнием, тик син булганга Бәхетле көлүләрем. Кояшлы якты дөньяда Очынып йөрүләрем. Гади дә син һәм гадел дә Син — тормыш гүзәллеге. Йомшак булсаң да, үзеңдә Әтиләр түземлеге. Күзләрем күреп куана Әнинең нурлы йөзен. Әлегәчә сыкрый, каны тама, Йөрәктәге тирән ярадан. Мәгънәләрен кайбер киңәшеңнең, Яши-яши генә аңладым. Ник аларны үзең исән чакта, Дога итеп үземә алмадым? Нигә соң ул, 20-дә әйткән сүзләр, Тик кырыкта җитә аң булып? Ә бүген ул миңа кояш булып, Һәркөн иртән туа таң булып. Бу тормышта якын кешеләр бар, Иң якыны миңа, син, әнкәм. Бүген дә бит әнием минем белән, Әнкәй булмый үткән заманда. Гүя мин кайтканны көткән — Коймагын да пешергән, Самавыры чыжлап тора, Белмим, кайчан өлгергән?! Нинди бәхет татый алу Сый-хөрмәтен әнинең! Уянгач та телдә иде Тәме хуш исле чәйнең. Күзем йомдым күрергә дип Дәвамын тәмле төшнең, Йокым качты, аңлагач та Аның мөмкин түгелен. Күрмәсәләр тәрәзәгә Менеп басам тезләнеп. Ник әнием ташлап киттең Мине тугач куркудан? Нигә әнисез чыкканмын Бала тудыру йортыннан? Дистәләгән еллар яшим, Мин хөкүмәт өендә. Башкалар кебек әниле Булыр идем бит мин дә! Дөньялар яктырыр иде — Нурлы йөзеңне күрсәм. Туйдырды инде тормышта — Зур бина, соры түшәм. Бер тапкыр да күрмәсәм дә Иң кадерле кешем син! Кочагыңда үсмәсәм дә Сагынамын, нишлим соң? Ташлап китәсеңне белсәм — Тумаган булыр идем. Артык кашык нигә булдым, Әйтче, зинһар, әнием? Инде күпме сүзләр яздым Сине эзләп хатларда. Каршыларга күп йөгердем Апа күрсәм чатларда… Кил әнием, ал кочаклап Үсәсем килми ятим!.. Күздән аккан яшьләремне Әйтче, әнием, нишләтим? «Әни» диюгә җылылык Һәм ышаныч туа җанда. Җылы куеныңа сыенып, Җил-яңгырны мин белмәдем Алтын канатлы балачак Насыйп булсын һәркемгә дә. Сабырлыгың, түземлегең, Кыя-тауга тиңләшерлек Йөрәк җылың, җан рәхәтең Җәйге кояш көнләшерлек. Кичер, әни, чәчләреңне Ак карларга манган өчен, Нурлы йөзеңә борчудан Җыерчыклар салган өчен. Рәхмәт, әнием, бердәнберем, Миңа гомер биргән өчен, Бар дөньямны мәхәббәткә, Сөю-назга күмгән өчен. Чиләгендә кызыл җиләгең дә Үзем дә бит җирнең бизәге. Талгын җилләр үбә җиләкләрен Яфракларын читкә этәреп. Ачуларын әйткән төсле була Күлмәк итәкләрен күтәреп. Алсу чиләгең дә, җиләгең дә Алсуланып калган йөзләрең. Күкнең зәңгәрлеге төшкән төсле Төсен югагалтмаган күзләрең. Тау битеннән әнкәй җиләк җыйган, җиләкләрдән тулган чиләге. Кызктырып күзне камаштыра Чиләгендә кызыл җиләге. Гузалия Файзуллина Рәхмәтлемен әнигә Әниемнең изге сүзе Гел минем күңелемдә. Әнием якын дустым да Таяныч, терәгем дә. Ул кылган изгелекләрне Онытмам гомердә дә. Хөрмәт йөзеннән исемен Уярлык бит һәйкәлгә. Җитмеш җиде курорт бирә алмый Әнкәй кочагының җылысын. Йомшак мамык шәлләр бәйләп куйган, Күзәнәге саен — ак теләк. Күз нурларын түккән, салган кул җылысын. Сагынуын тезгән, җыр көйләп. Тик йөзендә аның бетмәс сагыш, Адым калмый, йөри озатып. Ерак калалардан теләсәң дә, Еласаң да булмый гел кайтып. Озак еллар буе әйтсәк иде, Ач ишегең, Нәнә, без кайттык. Мең караңгы көнне балкыта бит, Әнкәй йөзендәге бер шатлык. Сыгылмалы билдәнме, Ак йөз, йомшак кулларданмы, Назлы, тәмле телдәнме? Гөл, чәчәк чагыннанмы, Наз, иркәдән, мәхәббәттән, Нурланган чагылданмы? Яз ачкан бөредәнме, Чәчәкләре серкәләнеп Җимешен күрүдәнме? Өмет чәчә ак дөньяга, Гөмер җебе — тантана! Сабыеның көләч йөзен күрү, Иң зур шатлык бит ул анага. Әннә,- диеп нәни кулын сузса, Кочагыңа назлап сыенса. Шул түгелме бәхет әни өчен, Сабыена карап сөенсә. Тик бәхетләр тели баласына, Әни бит ул үзе изге җан. Рәнҗетергә шуңа хакыбыз юк, Әниләрне безгә һич кайчан. Әни булу бәхетеннән ходай, Аермасын иде беркемне. Һәр хатын-кыз тоеп ул бәхетне, Булсын иде һәрчак сөйкемле. Умач уам әнкәй кебек, Яннарымда тора кебек әнкәй көлеп, Әнкәемнең юклыгы да Йөрәгемне ала телеп. Умач уам,аш пешерәм, Бала чак искә төшерәм, Әнкәйнең умач ашларын Күңелем аша кичерәм. Ачы катык,арыш оны Үсәр өчен көчен биргән, Әнкәемнең бишек җыры Күңелемә җылы өргән. Тик күзләре якты нур чәчәләр Сөеп баккан чакта улына. Карашары аның шундый назлы, Әмма сагыш-моң да бар анда. Язмышымны юрап төн йокламый, Әйтерсең мин сабый hаман да. Ул үпкәндә минем маңгаемнан, Күрше кызының тавышын ишетәм: «Биләүдәге бала булды инде… Мәңге төшмәс, ахры, бишектән! » — Күгәрченем-күршем, ил тоткасы Булып җиргә туган балалар Буйга җитсәләр дә … ана өчен Барыбер сабый булып калалар. Нарасыен көтеп торган кебек Көтә әнкәй капка төбендә. Ана назы-кыр гөлләре, Баламның елмаюы, Изгелектә үткән көнең Имин кояш баюы. Ана назы-тау чишмәсе, Могҗизалы, тылсымлы, Көне изге, юлы изге, Рәнҗеш алмый бер кылы. Газиз җанда ана назын Имгәтмичә саклармын, Гомер басып баhа куя Хурлатмыйча аклармын. Йөзләрендә җыерчыклар, Ул — еллар салган эзләр. Әниләрдә генә була Кадерле, якын күзләр. Алар гына әйтә ала Безне юатыр сүзләр. Әниләрнең күңелләре Ярсыз тирән диңгезләр. Без бәхетле алар барга, Рәхмәт Сезгә, Әниләр! Ераклардан тоеп яшибез без Тәрәзәләреңнең яктысын. Синең якты тәрәзәңнән, әнкәй, Бәхет нуры безгә сибелә. Синең тәрәзәңдә ут янганда Күңелләрдә кояш яктыра. Күкрәгемә кысып исен исним Әнкәй исе килә яулыктан, Бала холкы һаман китми, никтер, Яшем дә бит инде таулыкта. Килеш,килбәт, карашлар да ошаш, Аш пешерәм әнкәй шикелле, Әнкәй кебек кенә була алмам, Әнкәй кебек булмам сөйкемле. Әнкәй бөеклеген кем ала алган? Әнкәй бөеклеге — биектә. Ошый алмам, юк мин ошый алмам Әнкәй киемнәрен киеп тә. Әйе, алар әни исемле! Саклый, алар яклый балаларын, Исемендә булса җисеме. Берни җитми, берни алмаштырмый Ана булу — иң зур бәхетне! Шул исемгә, чын мәгънәдә, тугъры калу. Сабыеңны биләүләргә биләп салу. Белгән бишек җырларыңны көйләп алу. Бәхетнең иң зурысы ул — Ана булу! Нәниеңнең бармакларын учта тою. Иң соң ятып, кояштан да иртә тору. Бала исе килә торган керләр юу. Хатын-кызның төп бурычы — Ана булу! Үскән чакта шуннан да яхшырак Аяк кием күргән идекме? Кып иттереп кидерә дә куя Ике кат оекбаш өстеннән. Кадерләдең, әнкәй, биш балаңны, Килә алган чаклы көчеңнән. Әле булса аңлыйм, әнкәй, син бит Тазалыкны безнең сакладың. Тасбиг төймәсен тарта Пышылдап зикер эйтэ. Ишетелә ерактан Сүзләр чыга йөрәктән. Эйтерсең әнкәй ятлый Һәр сүзен ул кабатлый. Рәхәтлек бирә җанга Җиңеллек бирә тәнгә Укыган догалары Теләгән теләкләре. Сакласын сине АЛЛА Диеп кабатлый ана. Тәрәзәдә күзләре Моңсу карый үзләре Әнкәй баласын көтә Кайтыр дип өмет итә Туып ускән өенә Әнкәсенең янына. Әнкәй сагындым диеп Башкаен аска иеп. Кочып алыр әнкәсен Иң кадерле кешесен. Иңнәрендә еллар, калтырана куллар, Күзкәйләре моңсу, сагышлы, Өмет итә ана, кайтыр, — диеп, бала, Санаулы шул гомер агышы. Догаларын кыла, ак хыяллар кора- Имин, аман булсын баласы, Ялгыз аналарга сабырлыклар биреп, Тазалыклар теләп каласы. Күргәнем юк иде байтактан. Өстендәге килешле күлмәге Күзләр камашырлык, ап-актан. Шелтәле бер караш ташлады да, Күрешергә теләп кул сузды. Үреләмен генә, дигән мәлдә Борылды да, китеп юк булды… Әнкәй, әнкәй… һәрчак шат күңелле, Елмаюлы,йөзе балкыган… Күңелеңнең серен аңламауда Гаепләрем һаман бар сыман… Мин бит үзем… үзем синең төсле- Йөрәгемдә ялкын йөретәм. Читтә генә торма,курыкмыйча Упкыннарның йөре эчендә! Җанга иңгән тынлыкның да бары Бөтен сере давыл көчендә. Ак күлмәктән кердең төшләремә… Шелтәләвең,әнкәй… беләм мин… Юатмадың… дөрес сизенәсең,- Яшем сыкмас өчен көләм мин… Кул сузмадың… синең холык миндә- Бары үз көчемә таянам. Авырлыкны җиңә алып кына Мин бәхетнең тәмен тоялам. Борчылма син, әни, ни кылсам да Үз җанымнан эзлим җавабын. Үзе теләп алган… хата кылса Йөрәк үзе татыр газабын…. Җырлыйсың да елыйсың Төштеме әллә искә Әллә кердеме төшкә Авыр сугыш еллары Ачыгып йөрүләре Әрнүле югалтулар Йөрәктә калды алар. Кеп-кечкенә кыз, узең Ничек җиткәндер көчең Алып кайтасың көндә Чагырдан бәйләп көлтә. Өшегән бәрәңгене Табалсаң бер-икене Йөгерәсең син өйгә Ризык булды дип , миңа. Була ул безгә тамак Кырып пешерсәң коймак. Диеп эби мич яга Бәрәңге куя аңа. Күгәреп калган башак Күп халык үлгән ашап. Олысы да кечесе Өендәге барысы. Йөрәктә калды яра Ул ярага юк дава. Үтеп китсә дә гомер.